The Chronicles of Riddick (soundtrack)

26 Απριλίου 2022

389

Πίνακας περιεχομένων

Πληροφορίες

Σύνθεση και Παραγωγή Μουσικής: Graeme Revell
Εκτέλεση Μουσικής: Tim Simonec
Κυκλοφορία CD: Varese Sarabande, 2004
Συνολική Διάρκεια CD: 48 λεπτά
Εύρεση CD στην Αγορά: Εύκολη
Είδος Tαινίας: Διαστημική Περιπέτεια

Τα Χρονικά του Σκότους είναι μια διαστημική περιπέτεια που απέχει έτη φωτός από το Απέραντο Σκοτάδι (Pitch Black) που προηγήθηκε. Το ίδιο θα λέγαμε και για τη μουσική τους, που προέρχεται από τον ίδιο συνθέτη, τον Graeme Revell. Η μουσική του Pitch Black ποτέ δεν έλαβε εμπορική μεταχείριση, με άλλα λόγια, ποτέ δεν κυκλοφόρησε σε CD μιας και οι επιδόσεις της, μετά βίας άγγιζαν το χαρακτηρισμό “αδιάφορη”.

H συνέχεια έμελλε να είναι εντελώς διαφορετική. Τα Χρονικά του Σκότους έδωσαν τη δυνατότητα στον Graeme Revell να ανοίξει πανιά προς νέους μουσικούς κόσμους και να δημιουργήσει ένα soundtrack που, τουλάχιστον, αναμένεται να αποτελέσει μια ευχάριστη μουσική εμπειρία, με την ποικιλία του και την επική σε πολλές στιγμές διάθεσή του.

Από ορισμένους συνθέτες δε μπορείς να έχεις ιδιαίτερες απαιτήσεις ή να περιμένεις πολλά. Ένας από αυτούς τους συνθέτες είναι (ή μήπως να πούμε ήταν;) και ο Graeme Revell. Τα περισσότερα από τα soundtracks που έχει γράψει τα τελευταία χρόνια (Pitch Black, Collateral Damage, Daredevil, Tomb Raider) ήταν από τα χειρότερα μουσικά σύνολα που ακούσαμε.

Υπάρχουν, βέβαια, και κάποια αρκετά συμπαθητικά δείγματα δουλειάς του (Red Planet, The Negotiator) αλλά αποτελούν τη μειονότητα στη φιλμογραφία του. Συνεπώς, η προσμονή για κάτι πολύ καλό στην περίπτωση του The Chronicles of Riddick δεν ήταν μέσα στα αναμενόμενα πλαίσια. Ο συνθέτης, όμως, κατάφερε να μας εκπλήξει με τις μουσικές του συνθέσεις, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που θα λέγαμε ότι άγγιξε το ζενίθ των δυνατοτήτων του.

Ορχηστρικό κατά κύριο λόγο, το soundtrack φιλοξενεί σε λογικό βαθμό ηλεκτρονικούς ήχους, ενώ επιπλέον συνδυάζει και φωνές (αρκετά σόλο και χορωδία). Από στυλιστική άποψη υπάρχει μια εύλογη ομοιότητα με το soundtrack της ταινίας I, Robot του Marco Beltrami. Δεν τίθεται θέμα ομοιοτήτων σε επίπεδο θεμάτων, παρά μόνο στο χειρισμό των οργάνων της ορχήστρας και των synthesizers. Αυτό που δε μοιράζονται τα δύο soundtracks, είναι η hi-tech ατμόσφαιρα της μουσικής του I, Robot.

Τη θέση της έχει πάρει μια συγκρατημένη έθνικ ατμόσφαιρα που διακρίνουμε σε αρκετά κομμάτια, τα περισσότερα από τα οποία τα ακούσαμε στην ταινία όσο η πλοκή έτρεχε στον πλανήτη Helion Prime. Πολύτιμοι αρωγοί αυτής της ατμόσφαιρας είναι κάποια πολύ όμορφα σόλο γυναικεία φωνητικά, η ανάλογη χρήση κάποιων οργάνων και μία μικρή ενίσχυση από τα synthesizers. Ο λόγος για τα κομμάτια “The Animal Side” (#6), “Save my Family” (#8), “Imam’s Death” (#11), “Pops A Cork” (#15) και “Furyan Energy” (#17).

Στην εντυπωσιακή εισαγωγή της ταινίας ακούμε το κομμάτι “The Chronicles of Riddick” (#1). Εδώ ο Revell ξεκινάει ήρεμα με ηλεκτρονικούς ήχους, μέχρι το ξέσπασμα του κεντρικού θέματος με πρωταγωνιστή τη χορωδία. Εξαιρετικά αφιερωμένο στους κακούς της ταινίας, τους δυνάστες Necromangers, είναι ένας συνδυασμός δυνατών πνευστών, χορωδίας και αρκετών κρουστών, τα οποία δίνουν υπόσταση σε ένα σαφώς επικό θέμα που είναι ό,τι πρέπει για το ξεκίνημα της ταινίας αλλά και του CD.

Πρόκειται ίσως για το πιο ενδιαφέρον θεματικό υλικό που έχει γράψει ο συνθέτης! Το κυνηγητό στον παγωμένο πλανήτη, που ακολουθεί της έναρξης της ταινίας, συνοδεύτηκε από το κομμάτι “Hunt for Riddick” (#2). Ενώ θα περιμέναμε ένα δυνατό κομμάτι δράσης, τελικά μάλλον απογοητευόμαστε, αφού μόνο η αρχή του κομματιού ήταν δυνατή.

Στη συνέχεια, η μουσική γίνεται ατμοσφαιρική κυρίως αλλά όχι περιπετειώδης, όπως ελπίζαμε. Η δημιουργία ατμόσφαιρας είναι ο στόχος και του επόμενου κομματιού “Vaako Conspiracy” (#3), όπου ακούμε διάφορους διάσπαρτους ηλεκτρονικούς ήχους και ελάχιστη συμμετοχή από την ορχήστρα.

Όμως, αρκετά χαλαρώσαμε. Η απόδραση του Riddick από τη φυλακή στον πλανήτη Crematoria μας δίνει ένα από τα κομμάτια που θα ξεχωρίσει ο ακροατής στο soundtrack, το “One Speed” (#4). Το θέμα που ακούσαμε στο “The Chronicles of Riddick” (#1) επανέρχεται σε μεγαλύτερη έκταση αυτή τη φορά και η διάθεση του κομματιού δεν είναι τίποτα λιγότερο από περιπετειώδης, με υψηλά τον πήχη της επικότητας.

Αντίστοιχες εμφανίσεις του κεντρικού θέματος θα έχουμε στο “Arrival At Helion” (#7) κατά την πρώτη εμφάνιση του πλανήτη Helion Prime στην ταινία, στο “Necromangers” (#12) κατά την επίθεση των Necromangers στον πλανήτη Helion Prime, στο “Keep What You Kill” (#21) με μεγαλύτερη ώθηση στη χορωδία και τα πνευστά και στους τίτλους τέλους, στο κομμάτι “End Credit – Final Chronicle” (#22). Η δράση στη μουσική του Revell δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, δηλαδή, δε θα λέγαμε πως πρόκειται πρωτίστως για ένα soundtrack δράσης.

Τα διάφορα επιμέρους στοιχεία της μουσικής (δράση, έθνικ ατμόσφαιρα, επικότητα) βρίσκονται σε ισορροπία. Ωστόσο, μιλώντας για δράση, ο Revell μας δίνει κάποια δείγματα πολύ καλής γραφής στο αντικείμενο, στα κομμάτια “Hunt for Riddick” (#2), “Helion Attack Pt.2” (#10), “Necromangers” (#12) και “Hellhounds” (#14) στο οποίο σίγουρα θα προσέξετε τα γρήγορα βιολιά και τα έντονα κρουστά. Φυσικά δεν ξεχνάμε το highlight κομμάτι της δράσης “One Speed” (#4), στο οποίο απογειώνεται.

Όπως είχαμε τονίσει και στην κριτική του I, Robot, to soundtrack αυτό ήταν η ιδανική επιλογή για να γνωρίσει κάποιος το συνθέτη Marco Beltrami. Το ίδιο ισχύει και για το soundtrack του The Chronicles of Riddick. Ο Graeme Revell ξεπέρασε τον εαυτό του γράφοντας τη μουσική της ταινίας. Φαίνεται πως η σκοτεινή διαστημική περιπέτεια είναι το ιδανικό ερέθισμα γι’ αυτόν. Όπως και να έχει, μιλάμε για μια άκρως ικανοποιητική δουλειά, που ανεβάζει στη συνείδηση των θεατών την καλλιτεχνική αξία του συνθέτη και μας ανοίγει την όρεξη για ό,τι αναμένεται από αυτόν στο μέλλον.