Άρθρο του Αντρέα Γιαννάκου.
Κάποια Πέμπτη. 14:20. Μετρό. Βαγόνι: από Σύνταγμα προς Δουκίσσης Πλακεντίας
Η γυναίκα δείχνει το σχεδιάγραμμα των δρομολογίων του Μετρό, πάνω από την πόρτα, και την ακούω να λέει: «Που είναι η στάση μου;». Ενας επιβάτης, δίπλα της, προθυμοποιείται να την βοηθήσει. «Σε ποιά στάση θέλετε να κατεβείτε;». Εκείνη δεν του δίνει σημασία. Η φωνή της δυναμώνει. «Που είναι η στάση μου;». Ενώ αρχίζει να χτυπάει με την παλάμη της το σχεδιάγραμμα. «Κυρία μου, ποια στάση ψάχνετε;». Μάταια προσπαθούν να βοηθήσουν άλλοι συνεπιβάτες.
Οι στάσεις περνούν η μία μετά την άλλη και η κατάσταση της γυναίκας επιδεινώνεται. Λίγο πριν το τραίνο φτάσει στο Νομισματοκοπείο χτυπάει και με τα δύο χέρια της την πόρτα ουρλιάζοντας: «Που είναι η στάση μου; Που είναι η στάση μου; Που είναι η στάση μου;». Δύο «σεκιουριτάδες» εμφανίζονται από το πουθενά και την παίρνουν παραμάσχαλα. Δύο μέρες και δύο νύχτες έκανε εκείνο το «Που είναι η στάση μου;» να φύγει από τα αυτιά μου…
Κάποια Τρίτη. 22:10. Μετρό. Νομισματοκοπείο. Αποβάθρα: Προς Αιγάλεω
Κόσμος αρκετός. Κάθομαι διαβάζοντας εφημερίδα. Από την άλλη άκρη της αποβάθρας πλησιάζει ένα αγόρι 20 με 25 χρόνων με ανακατεμένα μαλλιά και μούσια, μαύρο φούτερ με κουκούλα, μαύρο παντελόνι φόρμας φθαρμένο, μαύρα σταράκια. Βήμα ασταθές. Πότε αργό, πότε επιταχυνόμενο. Σταματά. Ξεκινάει. Σχεδόν τρέχει. Σταματά. Αργή κίνηση. Σαν ξεχαρβαλωμένο android. Βλέπει μια κοπέλα και σταματά απότομα μπροστά της κοιτάζοντάς την στα μάτια, εκείνη ταράζεται, την προσπερνά. Κάνει το ίδιο με την επόμενη κοπέλα. Ψελλίζει κάτι ακατάληπτα: «Τι θέλω; Ε; Το ψωμάκι μου; Λίγη μαρμελαδίτσα φράουλα; Τι θέλω; Ε; Λίγη αγάπη; Λίγο μέλι; Ε;». Φτάνει μπροστά στη συστάδα των καθισμάτων μας.
Τον κοιτάζω. Δεν με κοιτάζει. Κοιτάζει μόνο τις γυναίκες. Κάποιες σηκώνονται και απομακρύνονται. Το ίδιο κάνουν και άλλοι. Μένω μόνος να κάθομαι. Θα ζητήσει χρήματα; Θα γίνει επιθετικός; Θα σαλτάρει και θα πέσει στις γραμμές; Όλα τα ενδεχόμενα περνούν από το μυαλό μου. Εκτός από αυτό: με μια λεπτή, ψαλτική φωνή αρχίζει να τραγουδάει σιγανά το … «Να ‘χαν οι καρδιές αμπάρες». Αργά. «Να κλειδαμπαρώνουν». Σαν προσευχή. Με λυγμό. «Να μην ξανακάνουν χάρες όταν τις πληγώνουν». Κλαίει. Χορεύει. Σε αργή κίνηση.
Ύστερα στέκεται στο ένα πόδι με τα χέρια σε έκταση, σαν πουλί έτοιμο να πετάξει και ορμάει προς την άκρη της αποβάθρας. Το τρένο εμφανίζεται από το βάθος του τούνελ. Θα πέσει, σκέφτομαι. Ω, ρε πούστη μου θα πέσει στις γραμμές. Δεν πέφτει. Τρέχει ξυστά στο τραίνο. Χάνεται στο πλήθος. Καταπίνω το σάλιο μου και μένω καθισμένος στη θέση μου. Θα πάρω το επόμενο…
Κάποια Παρασκευή. 23:40. Λεωφορείο. Χολαργός. Αποβάθρα: Προς Γλυκά Νερά.
Το λεωφορείο μισογεμάτο. Παιδιά που επιστρέφουν από τα φροντιστήρια. Δύο κορίτσια που σχόλασαν από τη δουλειά τους στην καφετέρια. Πακιστανοί που πάνε Κορωπί. Τρεις-τέσσερις ηλικιωμένοι. Ο καλοντυμένος νεαρός, γύρω στα τριάντα, έχει μόλις μπει, κάθεται με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι. Στο χέρι του κρατάει μια αρμαθιά κλειδιά δεμένα σε ένα μακρύ κορδόνι. Τα στριφογυρίζει σαν κομπολόι. Όλα νορμάλ;. Μέχρι τη στάση της Αγίας Παρασκευής, μπροστά στην εκκλησία. Σηκώνεται. Φοράει στο λαιμό το κορδόνι με τα κλειδιά και ύστερα σταυροκοπιέται και κάνει …μετάνοιες με γονυκλισίες. Σταυροκόπημα-γονυκλισία-άγγιγμα στο πάτωμα και ξανά. Τρεις φορές. Φιλάει τα κλειδιά σαν να είναι σταυρουδάκι. Ξανά κάθεται με το πρόσωπο στο τζάμι. Στην επόμενη εκκλησία, μετά από πεντακόσια μέτρα, τα ίδια. Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών…
Μετανάστης στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, συλλέγω τις εικόνες τις τρέλας. Μικρές καθημερινές αγιογραφίες της απόγνωσης. Συλλέγω ρωγμές. Η πόλη ραγίζει. Η χώρα πεθαίνει. Οι άνθρωποι προσεύχονται για τη σωτηρία της ψυχής τους. Οση ψυχή τους έχει μείνει. Μέρες, χρόνια, αιώνες σκοτεινοί μας περιμένουν. Οι πύλες της κολάσεως έχουν ανοίξει. Για κάποιους. Για μένα. Για σένα. Για όλους.
Βοήθειά μας!
Επόμενη στάση;
Διάβασε ακόμη: TCL 20 5G
