Ναι είναι αλήθεια! Βρήκες τον μάστορα σου που θα σου δείξει το Kama Sutra του γαστρονομικού χάρτη. Κάπου εδώ τελειώνει η αναζήτηση για “μάγειρα με προσωπικό στιλ γραφής“, η οποία μας υπέβαλε στην ανάγνωση συνταγών για αμελέτητα και κειμένων που νόμιζες πως κάποια αθηρωματική πλάκα αποκολλήθηκε κατά την συγγραφή τους και έκοψε την ροή αίματος στην περιοχή Broca του συγγραφέα με τις… γνωστές συνέπειες. Μπερεκέτι ο νέος, λέμε!
Αν είσαι μάγειρας, θα σε κάνει να ριγήσεις πιο πολύ απ’ ότι η Αργυρώ Μπαρμπαρήγου, από την άλλη πλευρτά αν απλά είσαι καλοφαγάς θα σε κάνει να ξεχάσεις το “φαΐ της μαμάς” με μεγαλύτερη σιγουριά από όση ξεχνάει πλέον η Βέφα Αλεξιάδου να προσθέσει το ασπράδι του αυγού και την ζάχαρη στην μαρέγκα! Αν οι παραπάνω δηλώσεις σου ακούγονται βαρύγδουπες, αρκέσου μόνο στ’ ότι όταν η νέα μας προσθήκη “τελειώσει” μαζί σου, θα βρεθείς σωριασμένος στο πάτωμα της κουζίνας, εν μέσω του χορού των μπιζελιών, αγκαλιά με μια αγκινάρα μπορώντας μόνο να ψελλίσεις κάτι ακαταλαβίστικα λατινικά που νομίζεις ότι τα άκουσες το υποσυνείδητό σου, αλλά τελικά έπεσε έξω, και οφείλεται στη μεγάλη λαχτάρα που έπαθες.
Προτού όμως ο φίλος μου ο Γιάννης ανοίξει το Apicius του, αφέσου στα χέρια του μικρού Στελάκο που έρχεται με τα μπινελίκια (και όχι πινελίκια, δεν είναι τόσο light) να σου δείξει τι μπορεί να αποικίσει τα αλίπαστα και να κάνει τον Αλή Πασά να γίνει “μόνιμος κάτοικος τουαλέτας“. Παλαιότερα είχαμε μιλήσει για “τέσσερις υπέροχες κυρίες”, σήμερα περί τροφικών δηλητηριάσεων ο λόγος — έτσι για να σας ανοίξω την όρεξη για αύριο ατιμούλια!
Καμπυλοβακτηρίωση
Εκεί ψηλά στην “πω πω τι πάθαμε” συνέχεια ενός γεύματος σε κάποια παραλιακή καντίνα, μαζί με την σαλμονέλλωση και λοιμώξεις από κολοβακτήρια βρίσκεται και η λιγότερο γνωστή στο “ευρύ κοινό” λοίμωξη από καμπυλοβακτήρια. Τα καμπυλοβακτήρια (κυρίως Campylobacter jejuni) που προκαλούν την καμπυλοβακτηρίωση είναι κάτι χαρωπά μικροαερόφιλα (δεν χρειάζονται πολύ οξυγόνο) Gram αρνητικά βακτήρια, που το όνομά τους το παίρνουν από το σχήμα τους — καμπυλοειδές, ή μάλλον ελικοειδές σαν κάποιος μερακλής να μπήκε στο εργοστάσιο με τα Cheettos και να έδωσε λίγο twist στην παραγωγή των γαριδακίων “Lotto“.
Εδώ το “twist” μπορεί να ειπωθεί και μεταφορικά -ευελπιστώντας πως κάπως έτσι το δίνει και ο Jamie Oliver στους καλεσμένους τους- αν στην συνταγή προστεθούν “έξτρα υλικά“, όπως π.χ. εκείνη η καφέ πουτανιά που κάθε σοβαρός κοπρόφιλος λατρεύει να μπασταρδεύει μέσα στις πουτίγκες σοκολάτας που επιμένει να σε κεράσει.
Όταν προσβληθείς από το βακτήριο θα περάσεις πρώτα την πρόδρομη φάση, που διαρκεί μια μέρα, με πυρετό, μυαλγία και πονοκέφαλο. Θα την “σκαπουλάρεις” και θα νομίσεις πως πέρασε όταν πάνω στο διήμερο σε βαρέσει δυσεντερία, διάρροια (πολλές φορές με κάμποσο αιματάκι δίνοντας υπόσταση στην φράση “σε πήγε αίμα“), κράμπες και κοιλιακό πόνο. Το κονσέρτο “για έναν πρωκτό και κάμποσα μέτρα έντερο” θα δωθεί στην τουαλέτα σου και θα έχει διάρκεια γύρω στο δεκαήμερο — και μετά παρακάλα να έχεις καθαρίσει.
Για ορισμένους η παράσταση συνεχίζεται αργότερα με σύνδρομο Guillain-Barre το οποίο –ΟΧΙ– δεν είναι μόνο παρενέργεια των τρισκατάρατων εμβολίων που τόσο δεν γουστάρεις (αν δεν γνωρίζεις τι είναι, ψάξε το, ελπίζω να γουστάρεις παράλυση και νευροπάθεια!).
Το συγκεκριμένο βακτήριο μπορείς να το κολλήσεις από κόπρανα (ναι, και πρωκτικό σεξ) και ευδοκιμεί σε μη-παστεριωμένα προϊόντα, σε κοτόπουλα, όπως επίσης και στο νερό — το οποίο θα σε κάνει να το πεις “νεράκι” μετά το υπέροχο δεκαήμερο που θα σου προσφέρει.
Λιστερίωση
Όχι, δεν είναι ο τύπος της δηλητηρίασης που θα πάθεις αν καταπιείς το στοματικό διάλυμα Listerine σε μια απέλπιδη προσπάθεια αυτοκτονίας, αν και σχετίζονται: και τα δυο παίρνουν το όνομά τους από τον Joseph Lister — φανατικό της αποστείρωσης που κάλλιστα θα έκανε παρέα με τον φίλτατο Ignaz!
Το υπεύθυνο ζούδι για αυτή την πάθηση είναι το Listeria monocytogenes, ένα προαιρετικά αναερόβιο ενδοκυτταρικό βακτήριο που αυτή την στιγμή μπορεί να κάθεται χαρούμενο κάπου στον πεπτικό σου σωλήνα χωρίς να προκαλεί ιδιαίτερο πρόβλημα — 10% των ανθρώπων πιθανολογείται πως έχουν αυτόν τον “επιβάτη” μέσα τους.
Αν λόγω διαφόρων συνθηκών… “ξυπνήσουν” οι παθολογικές τάσεις του, τότε την ψιλοέβαψες: μπορεί να σε σκοτώσει αφού πρώτα σε κεράσει έναν καλό γύρο 7 εώς 10 ημερών με διάρροια, πυρετό, πόνο στους μύες, πονοκεφάλους, σύγχυση και κρίσεις!
Αν είσαι τυχερό και μου είσαι εγγυάκι τότε δεν θα βιώσεις τίποτα από τα παραπάνω, παρά μόνο συμπτώματα σαν αυτά ενός απλού συναχιού — η έκπληξη θα έρθει όταν πας να γεννήσεις, αν δεν σκάσει πρώτα μύτη η αποβολή, όπου συνήθως κινδυνεύεις το μωρό να γεννηθεί νεκρό ή με αρκετά προβλήματα που θα σε σμπρώξουν στις στοργικές αγκάλες κάποιου Θεούλη ο οποίος “σε δοκιμάζει“. Το όμορφο σε όλα τα παραπάνω είναι πως όταν συνήθως γίνεται η διάγνωση για λιστερίωση, το βακτήριο έχει ήδη περάσει για τα καλά στο αίμα σου όπως επίσης μπορεί να έχει ήδη περάσει ένα δίμηνο από τότε που το “τσίμπησες”.
Κινδυνεύουν αρκετά τα άτομα με μη ικανοποιητικό ανοσοποιητικό σύστημα (γέροι, παιδιά, εητζιασμένοι), τυροφάγοι όπου η παστερίωση των γαλακτοκομικών δεν έχει γίνει σωστά, και ωμοφάγοι συμπεριλαμβανομένων αυτών που θέλουν τις μπριζολίτσες τους με το αιματάκι τους!
Βοτουλισμός – Αλλαντίαση
Αν οι προηγούμενες περιπτώσεις ήταν το παν -που είναι στο μυαλό του μικρού Στελάκο- τότε η συγκεκριμένη μόλυνση θα ήταν βίντεοκλίπ του Ρουβά όπου θα τραγουδούσε “Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα” πίσω από τον πάγκο αλλαντικών χαϊδεύοντας ένα παχύ καραμανλίδικο λουκάνικο — και όχι φλωριές του τύπου “τρώω γιαούρτια μετά από νανούρισμα“.
Η λέξη “αλλαντίαση” δικαιολογημένα σου φέρνει στο μυαλό αλλαντικά, διότι από εκεί προέρχεται το όνομά της (botulus είναι το λουκάνικο για τους καυτούς νεκρούς λατίνους).
Τα πρώτα κρούσματα παρουσιάστηκαν μετά από κατανάλωση αλλαντικών και η απομόνωση του παθογόνου παράγοντα έγινε από χοιρομέρι συντηρημένο αγνά με σπιτικούς τρόπους. Εκεί μέσα ζούσε ένα υποχρεωτικά αναερόβιο (μισεί τρελά το οξυγόνο) κατά Gram θετικό βακτήριο, το Clostridium botulinum. Αυτό το κλωστηρίδιο (θα το βρεις και ως κλωστρίδιο) συνήθως βρίσκεται στο έδαφος και παράγει μια πληθώρα νευροτοξινών, αρκετά ισχυρών, που προκαλούν παράλυση εμποδίζοντας την απελευθέρωση νευροδιαβιβαστών στο νευρικό σύστημα του ανθρώπου και των ζώων.
Όταν μολυνθείς από το βακτήριο θα αποκτήσεις αρχικά την φάτσα του Droopy — βλέφαρα πεσμένα, δυσκολία στην ομιλία, αδυναμία πραγματοποίησης εκφράσεων του προσώπου, σαν να έκανες για ένα απόγευμα κολλητή παρέα με τον Snoop-Ω!-νταμπλ τζι!
Στην συνέχεια, η παράλυση θα προχωρήσει στα άκρα σου και για να επισπέυσουμε την ομορφιά, καταλήγεις με θάνατο από αναπνευστική παράλυση. Το όμορφο με το παραπάνω βακτήριο είναι πως βοτουλισμό μπορείς να πάθεις και απουσία ζωντανού βακτηρίου, αν η τροφή που είχε αποικιστεί από αυτό περιέχει τις τοξίνες του — εδώ σε σώζει το πολύ καλό μαγείρεμα ή βράσιμο που καταστρέφει την πρωτεϊνικής φύσεως τοξίνη ή ακόμα καλύτερα η χύτρα ταχύτητος, που καταστρέφει και το ίδιο το βακτήριο: είναι ζόρικος μπάσταρδος, δημιουργεί σπόρια και μπορεί να διαφύγει βρασμών “να ‘χαμε να λέγαμε“.
Εκτός από τα αλλαντικά το βακτήριο μπορεί να βρεθεί και σε ελλειπώς παστεριωμένες κονσέρβες, ενώ οι τοξίνες του αποτελούν εκείνες της υπέροχες ενέσεις Botox που κάνει η μαμά σου για να μπορεί να συνεχίσει να σέρνει 25άρηδες γκόμενους.
Ως την επόμενη Παρασκευή, καλή ανάγνωση της νέας στήλης μαγειρικής, καλό πλύσιμο στα χεράκια, και αποφυγή ass to mouth φάσεων — τουλάχιστον πριν την παρασκευή του μεσημεριανού γεύματος.
