Οφείλω να αναδημοσιεύσω και μάλιστα στην πρώτη σελίδα το σχόλιο του αναγνώστη μας Παύλου Μητροπούλου, διότι δίνει με πολύ εύστοχο τρόπο μέσα από την δική του εμπειρία, την αναχρονιστική νοοτροπία που διέπει την χώρα μας σε σχέση με την ανάδειξη του νέου και εμπορικά εφαρμόσιμου καθώς και την απαξίωση τις τεχνολογικής ανάπτυξης. Μου γράφει λοιπόν ο κύριος Μητρόπουλος:
“…οι καινοτόμες ιδέες καλές είναι και υπάρχουν το μεγάλο πρόβλημα όμως σε αυτό τον τόπο που ζούμε είναι η βοήθεια για την υλοποίησή τους από κάποιο Δημόσιο φορέα ή από εταιρείες που μπορεί να έχουν κάποιο ερευνητικό τμήμα επ’ οφελεία τους και αφού πρώτα αξιολογηθούν από κάποιον γνώστη του αντικειμένου να υπάρχει και η ανάλογη βοήθεια, εδώ όμως ούτε εταιρείες ενδιαφέρονται, ούτε φορείς, ούτε Πανεπιστήμια παρά μόνο σε ότι μπορεί να αποδώσει άμεσα έτοιμο χρήμα.”
“Αν μου βρεις λοιπόν κάποιον που να ενδιαφέρεται για υλοποίηση καινοτόμων ιδεών γράψε μου. Το πρόβλημα το αντιμετώπισα σε δικιά μου επινόηση που δεν μπορώ να πω ότι για την συγκεκριμένη ήταν και ότι καλύτερο πάνω στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας μπήκα όμως στο βάσανο του Ο.Β.Ι., Κ.Α.Π.Ε. και του ψαξίματος για την υλοποίησή της που μόνο ψυχοφθόρα ήταν και αυτό που με πειράζει περισσότερο ήταν ότι δεν μπαίναν ούτε στον κόπο να δουν περί τίνος πρόκειται και μετά να μιλήσουν, τώρα δε που έχω κάποιες κατά πολύ καλύτερες ιδέες από αυτήν δυστυχώς μένουν μόνο στην σκέψη μέχρι που και αυτές να ξεπερασθούν από την τεχνολογία που απέξω θα έρθει ή κάποιου μυημένου με κανένα Ευρωπαϊκό κονδύλι.”
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η χώρα μας αντελήφθη όσο ποτέ άλλοτε την πίεση από έναν διεθνή εμπορικό ανταγωνισμό, από χώρες αναπτυσσόμενες που μερικά χρόνια πριν δεν υφίσταντο στον Διεθνή επιχειρηματικό χάρτη και οι οικονομίες τους άρχισαν να “αναδύονται” όπως λέγεται, μόλις τα τελευταία χρόνια και με το σημαντικό πλεονέκτημα του φθηνότερου εργατικού κόστους να προβάλλουν ανταγωνιστικότερα τα προϊόντα τους.
Έτσι η χώρα μας βλέποντας παραδοσιακούς επιχειρηματικούς της κλάδους να καταρρέουν όπως π.χ. η κλωστοϋφαντουργία και η γεωργία, διαπίστωσε πολύ αργά την ανάγκη να δώσει στο εθνικό της προϊόν προστιθέμενη αξία μέσω της ανάπτυξης νέων τεχνολογιών και καινοτομιών. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Υπουργού Ανάπτυξης ότι σε αυτόν το τομέα η χώρα μας βρίσκεται σχεδόν 80 χρόνια πίσω σε σχέση με άλλες του Δυτικού κόσμου.
Το χαρακτηριστικό όμως με την στάση της χώρας μας, πέραν από τις εξελίξεις των τελευταίων ετών, ένα σημείο στο οποίο πιστεύω ότι βρίσκεται η ουσία και η βαθύτερη αιτία της όποιας καθυστέρησης είναι ότι εδώ και μερικές δεκαετίες όταν οι συνθήκες υπήρξαν ευνοϊκότερες για την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών, η ίδια δεν μερίμνησε και αντίθετα απαξίωσε να μιμηθεί την τεχνολογική ανάπτυξη άλλων χωρών, όταν μάλιστα αυτές οι άλλες χώρες ήταν η πηγή πολλών τεχνολογικών προϊόντων που η αναπτυσσόμενη τότε χώρα μας άρχισε να χρησιμοποιεί με δυσβάσταχτο κόστος για την δικής της οικονομία.
Με άλλα λόγια, η χώρα μας είτε από δική της επιλογή ή λόγω γενικότερων διεθνών οικονομικών συνθηκών, αρκέστηκε στο να αποτελέσει έναν δυναμικό καταναλωτή πολλών προϊόντων και κυρίως μηχανολογικού εξοπλισμού από άλλες δυτικές και ασιατικές χώρες, χωρίς η ίδια να μεριμνήσει για την προώθηση δικών της τεχνολογικών λύσεων, ενώ παράλληλα αποτέλεσε έναν ανασταλτικό παράγοντα για την εγκατάσταση πολλών σημαντικών επενδύσεων στο δικό της έδαφος.
Το παράδειγμα το αυτοκινήτου, που από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 άρχισε να γνωρίζει πλατύτερη διάδοση στη χώρα μας, είναι χαρακτηριστικό. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν οι περισσότεροι Έλληνες αποκτήσαμε το πρώτο μας αυτοκίνητο, μέχρι τις μέρες μας που η χρήση του αυτοκινήτου έχει γνωρίσει την μεγαλύτερή της διάδοση, η χώρα μας εξάγει τεράστια ποσά συναλλάγματος χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε αν μπορεί το συνάλλαγμα αυτό να αντισταθμιστεί από το δικό μας οποιοδήποτε Εθνικό προϊόν και τις επιπτώσεις που αυτό επιφέρει στην Εθνική μας Οικονομία. Επιπλέον η χώρα μας απαξίωσε να αναπτύξει η ίδια, στο μέτρο πάντα του δυνατού, δική της αυτοκινητοβιομηχανία ή άλλη βιομηχανία παρόμοιου οικονομικού βάρους.
Θα συναντήσουμε πολύ συχνά σήμερα την απαξίωση αυτή της τεχνολογικής ανάπτυξης. Στην τεχνική εκπαίδευση, από τα λύκεια μέχρι τα πανεπιστήμια, στις δομές του Ελληνικού Δημοσίου, στη βιομηχανία. Σε πολλές πτυχές της ζωής μιάς χώρας που κατά παράδοξο τρόπο εκπρόσωποί της επιστήμονες διακρίνονται σε χώρες όπου η τεχνολογική ανάπτυξη είναι πολλά χρόνια μπροστά από τη δική μας.
