ΑρχικήΨυχαγωγίαΜουσικήΤο άσμα των ασμάτων, My Way του Frank Sinatra

Το άσμα των ασμάτων, My Way του Frank Sinatra

Μια διαφορετική, αποδομητική ανάγνωση του τραγουδιού My Way του Sinatra ενδεχομένως να μας κάνει να αναρωτηθούμε πόσο εγωισμό και εκκεντρικότητα κρύβουν τελικά τέτοιες καταστάσεις.

Θυμάμαι προ καιρού, μου είχε τραβήξει την προσοχή ένα περίεργο άρθρο στους Times της Νέας Υόρκης. Τίτλος του «Το τραγούδι του Σινάτρα με τις θανάσιμες συγχορδίες» και θέμα του οι αποκαλούμενες «My Way δολοφονίες» στις Φιλιππίνες, χώρα όπου το karaoke δεν αποτελεί απλώς μια μορφή ψυχαγωγίας, αλλά πρόκειται για εθνική εμμονή, με απρόβλεπτες πολλές φορές προεκτάσεις.

Συχνά δε, μια ατυχής ερμηνεία ενός διάσημου τραγουδιού όπως το συγκεκριμένο δεν προκαλεί απλώς γέλιο ή αποδοκιμασία (με τη μορφή βροχής μπουκαλιών μπίρας), αλλά εξαιρετικά βίαιες αντιδράσεις που μπορεί να συγκριθούν με την παραβίαση της δικής μας «παραγγελιάς». Κανένα κακοποιημένο τραγούδι, όμως, δεν ευθύνεται για τόσους εν θερμώ φόνους όσο το My Way, άσμα που θεωρείται ιερό και όσιο, με αποτέλεσμα η εν ψυχρώ εκτέλεσή του από κάποιον μεθυσμένο, παράφωνο ή απλώς επιπόλαιο ερμηνευτή να έχει στοιχίσει στον ίδιο ακόμα και τη ζωή του από το χέρι κάποιου που προσεβλήθη βαθιά από την ανάρμοστη ερμηνεία (και, συνήθως, ήταν κι ο ίδιος εντελώς μεθυσμένος).

Είναι τέτοιες οι διαστάσεις του φαινομένου που, σύμφωνα με το άρθρο, οι αρμόδιες αρχές της χώρας δεν γνωρίζουν πόσα ακριβώς άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους κατόπιν ατυχούς ερμηνείας του τραγουδιού, ή πόσους θανάσιμους καβγάδες έχει ανάψει. Το γεγονός είναι ότι το κομμάτι έχει περιβληθεί με έναν αιματηρό μύθο και πολλοί βετεράνοι των karaoke bars αποφεύγουν να το τραγουδήσουν. Το ρεπορτάζ τελειώνει με το εξής ερώτημα: Είναι αυτοί οι φόνοι άλλο ένα σύμπτωμα της κουλτούρας βίας που μαστίζει τη συγκεκριμένη χώρα ή μήπως υπάρχει κάτι βαθιά σκοτεινό και βίαιο στο ίδιο το τραγούδι;

Είναι λίγο άχαρο να αποδομεί κανείς ένα τόσο επικό άσμα που κάθε φορά που ακούγεται, κάνει ολόκληρους άντρες να κλαίνε, αλλά μιλάμε επίσης για ένα βαρύ ζεϊμπέκικο του διεθνούς ρεπερτορίου.

Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τις κοινωνικές συνθήκες των Φιλιππίνων και την ακραία δημοφιλία του θεσμού των karaoke bars, θα τολμούσα να απαντήσω «ναι, τώρα που το λες, έχει κάτι βαθιά σκοτεινό και παθολογικό το My Way, σαν μπαλάντα απολογισμού μοναχικού λύκου που μπορεί και να έκανε άγρια πράγματα στη ζωή του, στον βωμό της ανεξαρτησίας και του ατομικισμού».

Με κίνδυνο να γίνουμε μακάβριοι, μπορούμε να πούμε ότι μοιάζει ταιριαστό να φεύγει κάποιος από τη ζωή μετά την ερμηνεία ενός τραγουδιού που εξυμνεί τον βίο και την πολιτεία ενός άντρα λίγο πριν από τη μεγάλη έξοδο (και τώρα, το τέλος είναι κοντά / και αντικρίζω λοιπόν την αυλαία να πέφτει / φίλε μου, θα τα πω καθαρά / θα καταθέσω με βεβαιότητα).

Όπως και να το κάνουμε, όμως, προδίδει μια αλαζονεία και μια στρεβλή ενδεχομένως αίσθηση αξιοπρέπειας να ισχυρίζεσαι ότι τα έκανες όλα με τον τρόπο σου (και με απόλυτο κριτήριο την πάρτη σου). Ακόμα χειρότερα, υπάρχει το ενδεχόμενο να ψεύδεσαι για να καλύψεις αποτυχίες και ασυγχώρητα λάθη (έζησα μια γεμάτη ζωή / διέσχισα όλες τις λεωφόρους /μετανιώνω για κάποια πράγματα /αλλά είναι πολύ λίγα για να τα αναφέρω / έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω / χωρίς εξαίρεση / χάραξα κάθε πορεία / και κάθε βήμα στον δρόμο μου / αλλά πέρα απ’ αυτό / το έκανα με τον τρόπο μου).

Εντάξει, είναι λίγο άχαρο να αποδομεί κανείς ένα τόσο επικό άσμα που κάθε φορά που ακούγεται, κάνει ολόκληρους άντρες να κλαίνε, αλλά μιλάμε επίσης για ένα βαρύ ζεϊμπέκικο του διεθνούς ρεπερτορίου, που κρύβει μια macho παθογένεια στη διακήρυξη ανεξαρτησίας των στίχων του (ναι, υπήρξαν φορές, το ήξερες κι εσύ / που δάγκωσα πιο πολύ απ’ όσο μπορούσα να μασήσω / αλλά κι όταν υπήρχε αμφιβολία / το μάσαγα και το έφτυνα / τα είδα όλα κι έμεινα όρθιος / και το έκανα με τον τρόπο μου / γιατί τι είναι ένας άντρας / τι του μένει; / μόνον ο εαυτός του, αλλιώς δεν έχει τίποτα / να λέει αυτό που νιώθει αληθινά / κι όχι τα λόγια αυτών που γονατίζουν / υπέμεινα τα χτυπήματα / και το έκανα με τον τρόπο μου! / ναι, ήταν ο τρόπος μου).

Μιλάμε για αφήγηση «ζορικού τύπου» –παρά το γεγονός ότι τους στίχους έγραψε, με το μοιρολατρικό image του Σινάτρα στο μυαλό του, ο «φλώρος» Πολ Ανκα– που συναντάμε κατ’ αντιστοιχία και σε πολλά βαριά λαϊκά δικά μας, που κατά καιρούς έχουν γίνει υπόκρουση γερού σαματά και βίας μεταξύ «θαμώνων».

Ποτέ όμως με αφορμή την κακοποίηση κάποιου αγαπημένου άσματος από τον τραγουδιστή: Aν η παραφωνία ήταν τόσο ταμπού όσο στις Φιλιππίνες, κάθε βράδυ θα θρηνούσαμε πολλά θύματα στα πάλκα και τις πίστες των κέντρων.

Ακούστε παρακάτω το τραγούδι και θα ανατριχιάσετε. Επίσης ενδέχεται να μείνετε αδιάφοροι αν δεν είσαστε λάτρης του συγκεκριμένου ρεπερτορίου.

Στέλιος Θεοδωρίδης
Στέλιος Θεοδωρίδης
Ο ήρωας μου είναι ο γάτος μου ο Τσάρλι και ακροάζομαι μόνο Psychedelic Trance
RELATED ARTICLES

Σχολίασε το άρθρο

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Πρόσφατα άρθρα

Tηλέφωνα έκτακτης ανάγκης

Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος: 11188
Ελληνική Αστυνομία: 100
Χαμόγελο του Παιδιού: 210 3306140
Πυροσβεστική Υπηρεσία: 199
ΕΚΑΒ 166