Μπορεί το παρόν μας να μην είναι και ιδιαίτερα λαμπερό, αλλά το μέλλον μας -αν όλα πάνε καλά- θα έχει την περίεργη λάμψη του μαύρου χρυσού ή έστω την ώθηση που σου δίνει ένα καθώς πρέπει κοίτασμα φυσικού αερίου. Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Δεν ξέρω, για να σας πω την αλήθεια, δεν έχω αποφασίσει ακόμα με ποιο σενάριο θέλω να παραμυθιαστώ: μ’ αυτό που λέει ότι οι θάλασσές μας είναι γεμάτες ενεργειακά κοιτάσματα και τώρα ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα, εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ μας περιμένουν και στην ποδιά μας σφάζονται Αμερική, Ρωσία, Ευρώπη και κάτι ψιλά ή με το άλλο που ισχυρίζεται πως όλο το σύμπαν συνωμοτεί (ξανά) εναντίον μας και το μνημόνιο, η λιτότητα, η φτώχεια, η ύφεση, η λίστα Λαγκάρντ, η Χρυσή Αυγή κι ο Βλάσης Τσάκας είναι τηλεκατευθυνόμενες πληγές, σταλμένες από σκοτεινά κέντρα για να ελέγξουν τον πλούτο μας, την ΑΟΖ μας και τη σπάνια ομορφιά μας;
Ομορφιά είπα; Και πάλι δεν ξέρω, βοηθήστε με: τι είναι πιο όμορφο, ένας ανοικτός ορίζοντας με το μπλε της θάλασσας ή μερικές πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου, κάποια γεωτρύπανα να σκίζουν το βυθό και σωλήνες – καθεδρικοί των θαλασσών; Πραγματικά δεν ξέρω, γιατί κανείς πεινασμένος δε θα μιλήσει για αισθητική, ομορφιά και κάλλος όταν γουργουρίζει το στομάχι του και θα ‘τρωγε και πέτρες. Αλλά και πάλι, πόσο να ζήσει κανείς με πέτρες;
Δε λέω περισσότερα γιατί μπορεί να βρεθώ στη θέση του Κρίτωνα Αρσένη που τόλμησε να μιλήσει για κήτη στο Ιόνιο και έπεσαν να τον φάνε όλα τα κυβερνητικά κήτη, αφού τορπιλίζει την εθνική προσπάθεια. (Παρεμπιπτόντως, ας χρησιμοποιούμε λιγότερο αυτή την ταλαίπωρη εθνική προσπάθεια. Η τελευταία τέτοια ήταν η προσπάθεια του Καραγκούνη να κερδίσει πέναλτι στο Euro. Κλείνει η παρένθεση).
Εντάξει, λοιπόν, δεν ξέρω, αλλά τουλάχιστον μπορώ να δω: πώς οι προηγούμενες προσπάθειες μας για την κάλυψη των αναγκών μας σε ενέργεια γέμισαν τον τόπο άνθρακα και πρόστιμα από την Ευρώπη, πώς τα ελληνικά νησιά «επένδυσαν» στην άγρα τουρισμού, πώς μετατρέψαμε τα δάση σε κρανίου τόπο και πώς φυλάμε μια… χρυσή επένδυση στη Χαλκιδική.
Κι αφού μπορώ να δω, μπορώ και να αισθάνομαι. Ένα αεράκι να φυσάει το πρόσωπο και τις ανεμογεννήτριες, μερικές μυρωδιές από καλλιέργειες πρωτότυπες και μοναδικές, γεύσεις υπέροχες από προϊόντα με μεράκι και άποψη και την αλμύρα των νησιών πάνω μας, γυμνή, οικολογική και αντικείμενο πόθου για όλους (και είναι όλοι) όσους δεν την έχουν.
Πριν σαπίσουμε, λοιπόν και τους βυθούς και τις θάλασσές μας για ένα έτσι κι αλλιώς αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα, δε φροντίζουμε το πάνω έδαφος; Τι να σας πω, όμως, δεν ξέρω και πάλι… Κάποιοι λένε ότι είναι πλέον γερμανική επικράτεια…
