Το πρώτο preview του Dungeon Siege ΙΙΙ άφησε το Texnologia με θετικές εντυπώσεις, κυρίως λόγω co-op. Το δεύτερο έφερε απογοήτευση, καθώς ο χειρισμός στο PC ήταν τουλάχιστον προβληματικός. Η εικόνα ξεκαθαρίζει με την τελική έκδοση του τίτλου και δυστυχώς δεν είναι καλή. Το τρίτο μέρος του καθιερωμένου franchise αποτυγχάνει να σταθεί στο ύψος του ονόματος του, αλλά και των δεδομένων της εποχής, αστοχώντας σε θεμελιώδη τμήματα. Θα πρέπει να τονιστεί πως το κείμενο γράφεται στην έκδοση για PC αλλά έχει ληφθεί υπόψη και η εμπειρία από το PS3, για ένα πιο ολοκληρωμένο review. Το πιο αδικαιολόγητο σφάλμα είναι ο χειρισμός και η κάμερα. Στο PC μπορεί να χαρακτηριστεί έως και απαράδεκτος.
Η κατεύθυνση δίνεται με το δεξί κλικ μονίμως πατημένο ή με τα πλήκτρα W-S, με τα οποία ο χαρακτήρας κινείται μπρος πίσω. Με τα A-D ή το ποντίκι στις άκρες της οθόνης περιστρέφεται η κάμερα και στρίβει ο χαρακτήρας. Με Q αλλάζει η stance του ήρωα και με E γίνεται η αλληλεπίδραση. Οι abilities ενεργοποιούνται με τα πλήκτρα 1 ως 6. Πρακτικό αποτέλεσμα; Αν ο παίκτης κινείται με τα WASD (και συνηθίσει την κάμερα που περιστρέφεται διαρκώς γύρω του) θα πρέπει να τα αφήνει για να χρησιμοποιήσει abilities.
Αν κινείται με το ποντίκι προφανώς δε μπορεί να κινείται και να στοχεύει ταυτόχρονα. Τα αριθμητικά πλήκτρα επίσης πολλές φορές δεν ενεργοποιούν τις ικανότητες και χρειάζεται δεύτερο και τρίτο πάτημα. Το key mapping δεν αλλάζει, αλλά θα προστεθεί η δυνατότητα σε μελλοντικό patch.
Το χειρότερο είναι η κάμερα, που συχνά ζουμάρει αυτόματα όταν ο χαρακτήρας περνά δίπλα από τοίχους ή εμπόδια και αφήνει εκτός οπτικού πεδίου τους αντιπάλους. Έχει μόνο δύο θέσεις για zoom και αλλάζει γωνία ελάχιστα. Είναι το είδος του χειρισμού που είναι η νόρμα στα χειριστήρια αλλά έχει μεταφερθεί πολύ άσχημα στα δεδομένα του PC. Η λύση του controller είναι ουσιαστικά μονόδρομος.
Στο PS3, όπου είχε γίνει το πρώτο preview, δε σημειώθηκε κανένα πρόβλημα και ο χειρισμός είναι πλήρως προσαρμοσμένος στα στάνταρ της πλατφόρμας αλλά το θέμα της κάμερας παραμένει. Έχοντας δει πρόσφατα multiplatform action RPG χωρίς κανένα πρόβλημα πουθενά, είναι απορίας άξιο ως εξοργιστικό γιατί έχουν επιλεγεί τέτοιες λύσεις στο Dungeon Siege ΙΙΙ. Το gameplay είναι μετρίως μέτριο. Η μόνη στρατηγική των εχθρών είναι να ορμούν στον παίκτη και, αν αυτός οπισθοχωρήσει, να τον αφήνουν ήσυχο μετά από κάποια απόσταση.
Οι μάχες λοιπόν μετατρέπονται σε ένα συνεχές μπρος – πίσω μέχρι να πεθάνουν τα πάντα. Με εξαίρεση τα boss fights,που είναι πολύ πιο απαιτητικά από το μέσο mob, δε χρειάζεται σκέψη ή ιδιαίτερη προσοχή. Ο τρόπος που είναι στημένο το inventory είναι πολύ βολικός για κονσόλα, αλλά ξενίζει το ότι ο παίκτης δε βλέπει stats για το κάθε αντικείμενο μα το πόσο αλλάζουν τα stats που ήδη έχει. Όταν ο κέρσορας περάσει από ένα όπλο εμφανίζεται μια σειρά από συν και πλην μόνο για τα στατιστικά που αλλάζουν. Είναι σίγουρα βολικό αλλά αρκετά μηχανικό.
Στα τυπικά, επιτρέπεται co-op μέχρι 4 ατόμων και 2 παιχτών στην ίδια κονσόλα με drop in-drop out. Η πρόοδος αποθηκεύεται από τον host και οι υπόλοιποι ξεκινούν και σταματούν όποτε θέλουν χωρίς πρόβλημα. Σε single player ο παίκτης έχει ένα σύντροφο από τους τρεις διαθέσιμους, που επίσης αλλάζει οποιαδήποτε στιγμή. Τέρμα λοιπόν το party 4 ατόμων των προηγούμενων τίτλων, όπως και η προσαρμογή της συμπεριφοράς των συντρόφων ή ο άμεσος έλεγχος. Ο παίκτης τους εξοπλίζει και τους κάνει level up αλλά στη μάχη λειτουργούν τελείως αυτόνομα. Χωρίς να είναι στρατηγικές ιδιοφυίες, μάχονται αρκετά καλά. Οι περιοχές είναι στενοί διάδρομοι με ελάχιστες διακλαδώσεις και τίποτα περισσότερο.
Υπάρχει ελάχιστη εξερεύνηση και ο παίκτης πηγαίνει από το σημείο Α στο σημείο Β ακολουθώντας ένα και μοναδικό στενό μονοπάτι με πολύ λίγες εναλλακτικές. Όσοι έχουν ασχοληθεί με τα προηγούμενα παιχνίδια θα θυμούνται κάτι παρόμοιο, αλλά εκεί οι χάρτες ήταν πολύ μεγάλοι σε μέγεθος και με πολύ περισσότερες δυνατότητες. Στο Dungeon Siege ΙΙΙ συμβαίνει το αντίθετο: μικρές σχετικά περιοχές όπου στο τέλος κάθε μονοπατιού βρίσκεται μια κλειδωμένη πόρτα που ανοίγει όταν προχωρήσει το σενάριο. Το character building αποτελείται από 9 abilities χωρισμένες σε 3 επίπεδα. Σε κάθε επίπεδο υπάρχει μια επιθετική ability για το πρώτο stance, μια για το δεύτερο και μια αμυντική.
Οι abilities δυναμώνουν ανάλογα με το πόσο χρησιμοποιούνται, ενώ υπάρχουν από δύο proficiencies για την κάθε μία. Οι proficiency points για κάθε ability είναι 5. Τέλος υπάρχουν talents που αυξάνουν τα παθητικά στατιστικά του ήρωα και συνολικός πίνακας στατιστικών.
Σαν σύστημα είναι αχρείαστα περίπλοκο, αλλά τουλάχιστον δεν υπάρχουν πολλά περιττά πράγματα. Τα side quests είναι επίσης λίγα και κυμαίνονται στα γνωστά πλαίσια «βρες το και φέρε το» ή «βρες το και σκότωσέ το». Δεν περιμέναμε κάτι παραπάνω από ένα action RPG, το θέμα είναι όμως ότι ο κόσμος δεν είναι ιδιαίτερα ζωντανός. Παρά το lore και τους σχετικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες, το περιβάλλον δεν πείθει και δεν εξιτάρει τον παίκτη, δεν καταφέρνει να τον βάλει στον κόσμο του Dungeon Siege ΙΙΙ.
Λίγο η αδιάφορη καλλιτεχνική διεύθυνση, λίγο το ανέμπνευστο level design, το παιχνίδι αποδεικνύεται ένα άνευρο hack and slash χωρίς μεγάλη πρόκληση ακόμα και στο hard. Στο co-op ο τίτλος δείχνει παραπάνω αρετές ασφαλώς και γίνεται αρκετά ευχάριστος… όπως όλα τα co-op games. Εκεί ο ρυθμός είναι γρήγορος, χωρίς το μπρος πίσω του single player, και η ροή δε σπάει με αποτέλεσμα να αυξάνεται και η διασκέδαση των συμπαιχτών.
Τα γραφικά είναι απλά συμπαθητικά. Ακόμα και σε υψηλά settings δεν εντυπωσιάζουν, ενώ τα bloom effects παραείναι εμφανή. Οι χαρακτήρες στα cutscenes μάλιστα περιβάλλονται από «φωτοστέφανα». Το frame rate είναι σταθερό και δεν συναντήθηκαν bugs, μα από την άλλη ούτε αυτός ο τομέας ξεφεύγει από τη γενική μετριότητα. Αισθητικά είναι ένα generic παιχνίδι του είδους, χωρίς εξάρσεις.
Ο ήχος απεναντίας είναι απρόσμενα καλός. Η μουσική δένει αρμονικά με τη δράση, με όμορφες ενορχηστρώσεις και τα voice overs έχουν έναν ασυνήθιστο ενθουσιασμό και φρεσκάδα. Το σενάριο, τέλος, είναι μια αφορμή για ανελέητο σφάξιμο. Τριάντα χρόνια πριν, ο βασιλιάς του Ehb δολοφονείται. Υπεύθυνος για αυτό θεωρείται η 10η λεγεώνα, πιθανότατα άδικα. Με αρχηγό τη Jayne Kassynder, ο λαός επαναστάτησε, η 10η λεγεώνα εξοντώθηκε και ο έλεγχος της Εκκλησίας και του ανατολικού βασιλείου πέρασε στα χέρια της.
Ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο ενός από τους τελευταίους Λεγεωνάριους, που αναλαμβάνει το έργο να αντιμετωπίσει τη φανατική πολέμαρχο και να αναστήσει τη λεγεώνα από τις στάχτες της. Βοηθός του είναι ο Odo, ο τελευταίος πραγματικός Λεγεωνάριος, που προσπαθεί να αναβιώσει το τάγμα. Συμμετέχουν γόνοι ευγενών και πρώην μέλη της Λεγεώνας, αλλά το αρχηγείο τους δέχεται επίθεση και ο κεντρικός χαρακτήρας μόλις που καταφέρνει να γλιτώσει. Η ιστορία εξελίσσεται γραμμικά, με κάποιες επιλογές σε κεντρικά σημεία που δεν αλλάζουν ουσιαστικά το παιχνίδι.
Εν ολίγοις, το Dungeon Siege ΙΙΙ ελάχιστη σχέση έχει με τους προκατόχους του. Είναι προσανατολισμένο πολύ περισσότερο στις κονσόλες σε όλες του τις πλευρές, έχει σοβαρότατα προβλήματα στην κάμερα και στον χειρισμό με πληκτρολόγιο και ποντίκι (που αναμένεται να μετριαστούν με το patch) και το gameplay του είναι πολύ κατώτερο άλλων σύγχρονων ανταγωνιστών.
Δεν υπάρχει έλεγχος του party στο single player, δεν ξεχωρίζει σε καμία περίπτωση οπτικά, το character building είναι μηχανιστικό και οι μηχανισμοί μάχης κάτω του μετρίου. Δεν υπάρχει πρόκληση ή στρατηγική, η κάμερα δυσκολεύει διαρκώς, οι μάχες γίνονται μονότονες και οι περιοχές είναι σκέτοι διάδρομοι. Τα θετικά του σημεία περιορίζονται στο ευχάριστο voice acting και τη διασκέδαση στο co-op, που είναι ανάλογη του αριθμού των συμμετεχόντων. Το Dungeon Siege ΙΙΙ όμως συστήνεται μόνο για αυτό και αφορά όσους ψάχνουν έλα ελαφρύ συνεταιρικό παιχνίδι και τίποτα παραπάνω. Ακόμα και ένας μέτρια απαιτητικός παίκτης θα μείνει με πολλά παράπονα…
. Το τρίτο μέρος του καθιερωμένου franchise αποτυγχάνει να σταθεί στο ύψος του ονόματος){kind=link}