The Hours (2002). Οι Ώρες

• Είδος: Ψυχολογικό δράμα
• Σκηνοθεσία: Stephen Daldry
• Ηθοποιοί: Meryl Streep, Nicole Kidman, Julianne Moore, Ed Harris, Toni Collette, Claire Danes, Allison Janney, John C. Reilly, Miranda Richardson
• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 27 Δεκεμβρίου 2002
• Ελληνικός τίτλος: Οι Ώρες
• Διάρκεια: 114 λεπτά
• Παραγωγή: Paramount Pictures, Miramax Films
• Προϋπολογισμός ταινίας: 25 εκατομμύρια δολάρια
• Ακαθάριστα έσοδα: 108 εκατομμύρια δολάρια

Πέραν του βρετανού Sam Mendes που ξέφυγε από το θέατρο και δοκίμασε την σκηνοθετική τέχνη του πίσω από μια κινηματογραφική κάμερα, έτσι και ο επίσης βρετανός Stephen Daldry μας παρουσιάζει την δεύτερη του δουλειά, μετά την πρεμιέρα του στο Billy Elliot δύο χρόνια πριν.

Το The Hours είναι μία ταινία η οποία εξελίσσεται σε 3 παράλληλα χρονικά επίπεδα. Το πρώτο και βασικό αυτό της Αγγλίας του 1923, όπου η συγγραφέας Virginia Woolf γράφει το μυθιστόρημα της Mrs. Dalloway. Το δεύτερο εξελίσσεται στο Los Angeles του 1951, ενώ το τρίτο στην Νέα Υόρκη, το 2001.

Η ταινία ανοίγει με την αναφορά στην αυτοκτονία της Virginia Woolf το 1923, μία εισαγωγή πραγματικά υπέροχη που θέτει άψογα το κλίμα για το υπόλοιπο της ταινίας. Συμβουλή μου είναι να επιστρέψετε στις πρώτες σκηνές του έργου αφού το έχετε δει και να δείτε το πόσο σημαντική αυτή η σκηνή είναι για το υπόλοιπο της ιστορίας.

Στην Αγγλία η συγγραφέας γράφει το μυθιστόρημα της, στο Los Angeles μια νοικοκυρά, μητέρα και σύζυγος διαβάσει την Mrs. Dalloway, ενώ στην Νέα Υόρκη η ηρωίδα του βιβλίου της Woolf παίρνει σάρκα και οστά. Έχοντας υπ΄ όψιν την διαφορετική χρονολογική εξέλιξη των τριών ξεχωριστών ιστοριών τίποτα στην ταινία δεν είναι τυχαίο, και το σενάριο του David Hare είναι πραγματικά απολαυστικό καθώς ξετυλίγει μπροστά στα μάτια μας τις ζωές των ηρώων, τόσο διαφορετικές, όσο και ίδιες, όπως αυτές παρουσιάζονται σε μια μέρα. Για όσους από εσάς έχετε διαβάσει την Mrs. Dalloway θα ανακαλύψετε πολλά στοιχεία του βιβλίου. Όσοι από σας όμως δεν το έχετε διαβάσει και θέλετε, θα σας συμβούλευα να το διαβάσετε αφού έχετε δει την ταινία.

Το στήσιμο της ιστορίας γίνεται με εξαίσιο τρόπο, ιδιαίτερα όσον αφορά τις εναλλαγές μεταξύ των εποχών, θα βρείτε πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να τις παρακολουθήσετε. Ο Daldry έχει κάνει θεσπέσια δουλειά με τα πλάνα του, προδίδοντας τις διαθέσεις των χαρακτήρων του, οι οποίοι ερμηνευτικά είναι άρτιοι.

Από άποψη πλάνων, δεν θα βρείτε κάτι το εξαιρετικό, αλλά όλες οι σκηνές είναι στημένες έτσι ώστε να εξυπηρετούν άψογα την ιστορία, στην οποία ο σκηνοθέτης δίνει πολύ βάρος. Η ιστορία έτσι παρουσιάζεται στενά χωρίς να αφήνει την ταινία και το κοινό της να επαναπαύεται έχοντας το σε διαρκή αναλογισμό για το τι μπορεί να συμβαίνει στους χαρακτήρες της.

Πραγματικά οι ερμηνείες απ όλους τους ηθοποιούς είναι πολύ καλές, αλλά… (πάντα υπάρχει ένα αλλά). Η Moore και Streep φαίνονται λίγο μειωμένες ερμηνευτικά, η καθεμία για τους λόγους της. Η Moore εν μέρει φαίνεται να επαναλαμβάνει τον θρίαμβο της στο Far From Heaven -παίζοντας και εκεί μια νοικοκυρά της δεκαετίας του 50, ενώ η Streep είναι απλή σε σχέση με τον πολύπλοκα σουρεαλιστικό χαρακτήρα της στο Adaptation.

Σίγουρα όμως αυτό που δίνουν στην ταινία είναι κάτι διαφορετικό το οποίο θέλοντας και μη σου κρατάει αμέριστη την προσοχή. Το εύρημα πραγματικά είναι η Nicole Kidman… Ξεθωριασμένη εντελώς από την φυσική λάμψη της, με απλό make-up και μια προσθετική μύτη, η Kidman δηλώνει με την ταινία αυτή ότι είναι πραγματική ηθοποιός, πράγμα που δεν μπορεί να της αρνηθεί κανείς.

Έχει ήδη λάβει υποψηφιότητα για Oscar για την ερμηνεία της και για μένα οφείλει να κερδίσει, όχι επειδή της χρωστάνε κάτι από την Ακαδημία, αλλά επειδή φέρνει στην οθόνη τον χαρακτήρα της Woolf μοναδικά. Η αλλαγή στον τόνο της φωνής της, στην κίνηση της, στο βλέμμα της είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα για το ότι κάνει εξαίρετη δουλειά στην ταινία αυτή.

Στον αντίποδα, ο Ed Harris κλέβει και αυτός την παράσταση. Ο ρόλος του είναι αρκετά μικρός, αλλά ένα μεγάλο μέρος της ταινίας περιστρέφεται γύρω από τον χαρακτήρα του, και όχι άδικα. Ερμηνευτικά το κύρος που δίνει στον αρρωστημένο χαρακτήρα του είναι αρκετό για να κάνει κάθε σκηνή στην οποία εμφανίζεται άξια προσοχής και όχι μόνο.

Ιδιαίτερη μνεία χρήζει η μουσική του Phillip Glass, η οποία είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, τόσο που εξιστορεί κατά κάποιον τρόπο η ίδια μέρος της υπόθεσης. Δυνατή σε πολλά σημαντικά σημεία του έργου, ανυψώνει το δράμα της ιστορίας σε άλλο επίπεδο. Είχα καιρό να παρακολουθήσω μια ταινία με την οποία η μουσική να δένει τόσο άψογα και χωρίς υπερβολή η δουλειά που έχει γίνει είναι ίσως η καλύτερη όλης της κινηματογραφικής χρονιάς.

Η ταινία ερμηνευτικά στο σύνολο της είναι άρτια, και σε συνδυασμό με το στιβαρό σενάριο φτιάχνουν ένα συνδυασμό που κάθε σκηνοθέτης θα ήθελε να αναλάβει. Ο Daldry κερδίζει το παιχνίδι και μας φέρνει μια ταινία που για μένα είναι η καλύτερη της χρονιάς. Αξίζει και με το παραπάνω.

Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας The Hours (2002). Οι Ώρες.