The Breakfast Club (1985): Μπρέκφαστ Κλαμπ

Σύνοψη ταινίας: The Breakfast Club (1985)

• Σκηνοθέτης: John Hughes
• Ηθοποιοί: Ally Sheedy, Anthony Michael Hall, Emilio Estevez, Judd Nelson, Molly Ringwald, Paul Gleason
• Είδος: Teens, Δράμα, Κωμωδία
• Έτος κυκλοφορίας: 1985

Θετικά: Πανέξυπνο σενάριο και σκηνοθεσία.

Αρνητικά: Κανένα

Η αξιολόγηση μου: 5 / 5 – Αριστούργημα.

Σε αυτό το σημείο, να επισημάνω πως ο Ελληνικός τίτλος της ταινίας συνήθως αναφέρεται ως «Μπρέκφαστ Κλαμπ».

Όταν επικυρώθηκε η πρόταση για το “Αφιέρωμα των 80′s” στην αίθουσα διασκέψεων του Texnologia.Net, μου δημιουργήθηκε αυτόματα μια απορία μέσα μου. “Γίνεται να διαλέξει κάποιος 2 μόνο ταινίες για να παρουσιάσει ως τις καλύτερες της δεκαετίας;” σκέφτηκε το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου.

Η απάντηση ήρθε από το σοφό αριστερό κομμάτι του εγκεφάλου μου: “Όχι βέβαια, ηλίθιος είσαι;“. Κάνοντας μια πρόχειρη λίστα από μνήμης, είδα ότι είχα γράψει πάνω από 50 φιλμ. Μετά από μια μικρή έρευνα στα βιβλία μου και το διαδίκτυο, η λίστα έλαβε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Ήταν ώρα να δράσω με τον τρόπο που ξέρω ότι είναι πάντα αποτελεσματικός:

“Ρώτα την καρδιά σου Στέλιο!”

Αποφάσισα ότι μέσα από τον τρόπο με τον οποίο βίωσα εγώ τα 80′s, οι teen movies ήταν το είδος που “στιγμάτισε” την δεκαετία. Οπότε, η μία πρόταση μου θα ήταν σίγουρα η καλύτερη (για μένα) teen movie. Όμως ποια είναι αυτή; Μέσα στον κυκεώνα παραγωγών, με σενάρια που αρχίζουν και τελειώνουν με τον ίδιο περίπου τρόπο (κορίτσι / αγόρι γουστάρει και αγόρι / κορίτσι που αδιαφορεί, διαφορετικοί κόσμοι, μπέρδεμα, γρήγορο μοντάζ με ένα ρομαντικό τραγουδάκι, στιγμή διαύγειας και κατανόηση ότι ταιριάζουν παρά τους διαφορετικούς κόσμους, αγόρι + κορίτσι τα φτιάχνουν, στο τέλος), υπάρχει μια ταινία που μπορείς να διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές των διαλόγων της ή ακόμη και των σιωπών της.

Ακόμη και σε όσους το είδος των teen movies τους αφήνει αδιάφορους, αυτή την ταινία πρέπει να την δούνε. Πέντε χαρακτήρες που αντιπροσωπεύουν τις διάφορες κοινωνικές ομάδες στο σχολείο, πέντε άτομα παγιδευμένα στον ρόλο που είναι υποχρεωμένα να παίξουνε. Ο σκληρός, ο αθλητής, η δημοφιλής, ο φλώρος, η περίεργη…

Μέσα από τους διαλόγους κάθε μάσκα πέφτει, αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη.

Το σενάριο και η σκηνοθεσία ανήκουν στον μεγάλο John Hughes. Οι ερμηνείες είναι αρκούντως ικανοποιητικές, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι μιλάμε για νεαρά παιδιά/ηθοποιούς που στην ουσία υποδυόταν ρόλους και καταστάσεις που βίωναν στην πραγματική τους ζωή μέχρι λίγο καιρό πιο πριν.

Από τις αγαπημένες μου ταινίες, και παράλληλα σταθμός για τα 80′s. Όσοι τα λατρεύουν και τα αναπολούν αυτή την δεκαετία τότε οφείλουν να την έχουν δει κιόλας. Όσοι δεν το έχουν κάνει, τότε επιβάλλεται να βιαστούν αμέσως γιατί είναι αντικειμενικά κάτι παραπάνω από σπουδαία….

Έχουμε και λέμε λοιπόν, ο Judd Nelson. Ο επαναστάτης χωρίς αιτία, το κατακάθι της κοινωνίας, ο ευαίσθητος και ρομαντικός αληταράς ή απλά ένα παλιόπαιδο τύπου bully. Το σίγουρο είναι πως και στα 97 λεπτά της ταινίας ακροβατεί μεταξύ των τεσσάρων χαρακτηριστικών (που του προσάπτω) και κλέβει για μένα την παράσταση.

Ο Emilio Estevez είναι υποκριτικά μια πονεμένη ιστορία, ακόμα και για μένα που αν υπήρχε Fan-Club θα έτρεχα να γραφτώ. Και να φανταστείς πως είναι ηθοποιός που πήρε αμέτρητες ευκαιρίες σε σύγκριση με πιο ταλαντούχους (κατ’ εμέ ), βλέπε Andrew McCarthy. Παρόλα αυτά θα τον “αγαπάω ” πάντα για τις ληστείες αλά Robin Hood που έκανε παρέα με την Demi Moore στο “Wisdom”, για την παράνοια που εξέπεμπε στο “Repo Man” και για τον αυθορμητισμό του στο “St. Elmo’s Fire”.

H Molly Ringwald η κουκλίτσα με τα ρόζ , το κορίτσι που μεσουρανούσε στα 80′s είναι η ίδια κι απαράλλακτη, όπως εξάλλου συμβαίνει σε όλες τις ταινίες που πήρε μέρος. Οι ρόλοι τις πηγαίνουν γάντι και απλά η φάτσα της, αν και όχι κάτι ιδιαίτερο γράφει καλά στην οθόνη.

Ο Anthony Michael Hall (που τον πέτυχα το καλοκαίρι σε μία τηλεοπτική σειρά που την παρακολούθησα στο διαδίκτυο, αγγίζει ανθρώπους ) είναι μια συμπαθητική φυσιογνωμία και δεν θα μπορούσε να είναι ο καταλληλότερος , στο ρόλο του εσωστρεφή σπασίκλα. Εν ολίγοις είναι αρκετά αξιόλογος και η σκηνή που χορεύει το “We Are Not Alone” της Karla De Vito και φουμάρει με τα γυαλιά ηλίου είναι άκρως διασκεδαστική.

Η Ally Sheedy (γλυκύτατη δεν λέω) απ’ την άλλη περνάει περισσότερο απαρατήρητη απ’ όσο απαιτεί ο ρόλος της, λες και την τσίμπησαν σφίγγες και είναι μουδιασμένη.